jueves, 11 de octubre de 2007

No tots els pianistes viuen a l'Antàrtida

Reproduïsc una breu entrevista a un jove pianista de Carlet (afincat des de fa un parell d'anys a Algemesí) que publica hui el diari Las Provincias. Per què? Per ser company de batalles docents, un bon amic i sobretot un geni creador (i compositor) poc convencional encara per descobrir. La setmana passada actuà a Carlet i en pròximes dates a Alzira. Qui vulga escoltar el seu nou treball "Sagnant" només ha de demanar-m'ho.

Alfred García Lacal compositor y pianista

“Te nace crear y no sabría decirte cómo ni por qué”

Tiene más de 70 composiciones escritas para piano y acaba de editar su último trabajo: ‘Sagnant’, que incluye diez temas originales

- Por dónde pasa su currículum musical?
–Desde los 10 años recuerdo que estoy tocando el piano. Ya mayor compaginé mis estudios de música en el Conservatorio de Valencia al mismo tiempo que estudiaba físicas en Burjassot. Acabadas las carreras me puse a trabajar de maestro de música. Es en ese momento cuando me planteo seriamente escribir en “plan industrial” todas esas ideas que durante años había ido acumulando.

–En su familia hubo un pianista famoso…
–El maestro Perfecto García Chornet. Fue mi padrino y tío, primo hermano de mi padre. Su García es el mismo García de mi apellido. El conservatorio que hay en Carlet lleva su nombre. No tenía pensado acabar la carrera de música y mi tío me animó a que lo hiciera. Ha sido todo un referente en la familia que me ha animado y ayudado a trazar un camino.

–¿Dónde se sitúa su música hoy por hoy?
–Está a medio camino entre la música clásica y la música india. Es una especie de punto intermedio entre ambas, porque no tiene el formato de la música india pero tampoco llega a tener la armonía de la música clásica.

–¿Qué siente cuando toca y crea con el piano?
–No sientes nada y lo sientes todo a la vez. Te sale, te nace crear y no sabría decirte ni cómo ni por qué. En algunas condiciones que no estás predispuesto a nada es curioso que nazca la melodía. Hay otras veces que lo provocas y lo consigues, pero hay otras que dices: es imposible en estos momentos, y de pronto surge.

–¿El piano para toda la vida…?
–Es que no sé expresarme de otra manera. Si supiera coger un saxo o otro instrumento y expresar lo mismo que con el piano lo haría también.

–¿Alguna reflexión para el mundo de la música?
–El mundo de la música es auto regulativo. Yo soy una minoría dentro de las minorías, esa es mi reflexión. No hay espacios para escuchar música, o pocos espacios, pero reivindicarlos no sirve de mucho cuando la gente no viene a escucharla.
PS. Espere disculpeu que no estiga en valencià però crec que aquest diari no té encara edició en la nostra llengua

3 comentarios:

Lletra dijo...

Mira que parla bé aquest xicot! I en castellà, caram, que ja és mèrit. La veritat és que, fins per a mi que sóc una autèntica calamitat musical, la música de l'Alfred em fa veure coses i sentir-ne d'altres que em sorprenen. Ja ho sé. És amor de "mare"; però heu de reconéixer que, amb un piano entre mans, l'Alfred és ben capaç de commoure l'esperit. Des d'aquest racó, l'anime (no li cal massa) per seguir en aquest difícil i complicat món on allò que es valora poca cosa té a veure amb la cultura en general i amb la música en particular. I a tu, VK. gràcies per introduir el post.

Anónimo dijo...

a este paio crec que l'he vist jo una nit de sant joan al jardí del casino tocant i em va encantar...

Anónimo dijo...

Àlfred,per a quant un MySpace ?